Duizendschoon ( Dianthus barbatus)

Eigenlijk is het een antiek, ouderwets, doodgewoon, heel gemakkelijk te kweken bloemeke…  Maar zo speciaal, en met een verhaal voor mij…

Zoals u wellicht al weet, ben ik nachtverpleegkundige in een woonzorgcentrum voor bejaarden.  Een nadere definitie is : ‘nachtzuster’ of ‘Waar zitten die van ’t rusthuis, he?!’  Als dat op de dementenafdeling wordt geroepen, weten we dat ze ons nodig hebben.  Maar ook diepe zielsroerselen worden ’s nachts blootgelegd.  Mensen die niet kunnen slapen, hebben graag een luisterend oor.  Of een gezellige babbel…

Zo hadden we, ondertussen al drie jaar geleden denk ik, een mevrouw bij ons met een terminale kanker.  Ze ging sterven en dat wist ze.  Ze lag ’s nachts dikwijls wakker en had veel doorbraakpijnen.  Het lukte ons dikwijls niet om de pijn volledig weg te kunnen houden.  Maar als ik binnenkwam, kreeg ik steeds de meest zonnige glimlach die ik ooit al gezien had.  Haar kamertje stond ook steeds vol met bloemen en planten.  Ikke dus direct het gespreksonderwerp gevonden om de aandacht van de pijn af te leiden.  Ze genoot daarvan, vertellen over haar tuintje van vroeger, en ik ook.  We werden tuinvriendinnen en ze wist op den duur heel goed wanneer ik van dienst was.

Zo vroeg ze me op een nacht of ik zonnebloemen in mijn tuin had.  Natuurlijk had ik zonnebloemen maar ik hoorde haar al komen.  ” He ja, vroeger had ik zonnebloemen, maar ik ben ze kwijt.” zei ik.  Ze fleurde op.  ” Dan ga ik aan mijn dochter vragen om zonnebloemzaadjes voor jou mee te brengen.  Ik heb er nog liggen in mijn keuken.”  Helemaal gelukkig werd ze ervan.  En ik ook.

En dan had ik twee weken verlof.  Ik kwam terug en het mevrouwtje was gestorven.  Zo spijtig dat ik er de laatste momenten niet was voor haar!  Maar op mijn kastje stond een klein confituurpotje met zaadjes erin en een briefke erbij.  Kleine zwarte zaadjes, geen zonnebloemzaadjes dus.  Maar welke zaadjes het dan wel waren, dat wist de dochter niet.  Spannend, he.  In de lente heb ik ze gezaaid op een rijtje in mijn moestuintje zodat ik ze zeker niet uit ’t oog kon verliezen en kon zien wat het zou worden.  Na een week kwam er al wat piepen.  Het werden kleine groene plantjes en na enkele weken had ik het door.  Het was Duizendschoon!  Een tweejarige plant, dus pas het jaar erna zouden ze bloemen.  Maar hoe!  Heel vrolijk en uitbundig sieren ze nu mijn tuin.  Elk jaar neem ik opnieuw zaad en deel het uit.  Zo zal ik dat moedige mevrouwtje nooit vergeten…

PS : de eerste en laatste foto is van Bjorn Weynants.😊